De Online Veranderingsshow: Oktober

De maand oktober zit er weer bijna op. Wat hebben we geleerd? Taxidienst Uber breidt zijn diensten wereldwijd uit, Christian Batman Bale gaat blijkbaar Steve Jobs vertolken in een biografische film en op Facebook verschijnen nog steeds katten en selfies van lelijke mensen die iedereen zit te liken. Ik ben alleszins blij dat de ice bucket challenges zijn opgedroogd en ook de onderstaande vijf ontwikkelingen vond ik persoonlijk wel de moeite de afgelopen maand.

1. Blendle is een online contentplatform dat je de iTunes van de journalistiek zou kunnen noemen. In plaats van naar de plaatselijke krantenboer te hollen om daar een reeks tijdschriften en kranten te oogsten, die je hoogstwaarschijnlijk maar voor een kwart leest, betaal je via Blendle enkel voor de artikels die je wil lezen. Er kwam eind oktober goed nieuws voor oprichters Alexander Klöpping en Marten Blankesteijn want The New-York Times en uitgeverij Axel Springer investeerden 3,8 miljoen euro om het concept (internationaal) verder uit te bouwen. To be continued.



2. "Your wallet without the Wallet" zo omschrijft Apple haar mobiele betalingssysteem ‘Apple Pay’. Het systeem moet toelaten om in een handomdraai met je smartphone veilig te betalen. Apple CEO Tim Cook toont in onderstaande video hoe het werkt. Voorlopig is deze "Apple Pay" nog enkel beschikbaar in de Verenigde Staten, maar daar zal binnenkort hopelijk verandering in komen. In het boerendorp waar ik woon zullen we voorlopig helaas  nog even verder moeten met het ruilen van geiten en schapen.



3. Stel je een feestje voor waar plotseling ongenodigde gasten komen die plotseling een speech komen geven. Het lijkt me niet echt een formule voor succes. Toch is dat net wat Twitter nu wil doen, namelijk tweets gaan pushen naar jouw timeline van mensen die je niet volgt. Ik ben persoonlijk nogal sceptisch om plotseling tweets van onbekenden te zien verschijnen, reden te meer omdat ik geen idee heb op basis van welk algoritme ze dit gaan doen Ik wil de uitnodigingen van mijn Twitterfeestje immers zelf in de hand hebben. Lees in dat verband ook het 'The Guardian'-artikel: "Yes, Twitter is putting tweets in your timeline from people you don't follow".

4. Google Inbox: Wie dacht dat email een snelle dood zou kennen onder al het social media-geweld van de laatste jaren, zou als straf voor zijn of haar naïviteit, twee ice bucket-challenges achter elkaar moeten uitvoeren. Een mooi bewijs is immers Google die met Google Inbox een intelligentere en intuïtievere aanpak van je dagelijkse lawine aan emails beoogt. Het is niet de bedoeling dat dit uw klassieke Gmail vervangt maar een extra laag vormt. Momenteel is deze dienst enkel beschikbaar voor de happy fews die een invite kunnen bemachtigen. Mijn Poolse secretaresse moet dus nog even blijven klungelen.






5. Er zijn bepaalde apps die een mens meer aanspreken dan een andere. Ik sta bijvoorbeeld op met de apps van Facebook, Twitter en Whatsapp en duik met hetzelfde trio ’s avonds terug in bed. Snapchat, de app waarmee je foto’s verstuurt naar je contacten, is een dienst die niet op mijn smartphone staat. De dienst is vooral populair bij jongeren omdat je als gebruiker zelf moet instellen hoeveel seconden een foto zichtbaar blijft bij de ontvanger. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat deze veelvuldig gebruikt wordt voor sexting. Aangezien ik mijn gelofte van kuisheid niet zomaar te grabbel wil gooien, blijft deze app tot nader orde in de schuif der ongebruikte voorwerpen. Misschien is de voornaamste reden ook dat ik niet geloof dat dingen echt verwijderd worden van het internet eenmaal je ze hebt gepost. Deze maand kreeg ik weer eens gelijk: "98,000 Hacked Snapchat Photos and Videos Posted Online." Voor marketeers is er trouwens "goed nieuws" want Snapchat zet de deur open voor online advertenties. Lees in dat verband: Snapchat Launches Ad Product op de blog van de Wall Street Journal




Matthieu van den Bogaert
redacteur Marketing Update

Booklaunch: How to story

"Stay hungry or stay Foolish." Deze quote van wijlen Steve Jobs zou ik graag in spiegelschrift laten tatoeëren op mijn oogleden. Elke keer ik met gesloten ogen nadenk welke weg op te gaan met een nieuwe video-of schrijfopdracht word ik dan gechallenged om oog te hebben voor de meest uitdagende route. Deze gedachtesprong is ook de insteek van het boek 'How to story', dat donderdag 23 oktober werd gelanceerd op de VRT.

De eerste uitdaging tijdens de boekvoorstelling was de Marconi-studio vinden waar Tom Rumes, Tim Verheyden en Andries Fluit hun nieuwe spruit kwamen etaleren. De drie auteurs zijn respectievelijk mediadocent, VRT-Journalist en freelance journalist. Tijdens mijn zoektocht kwam ik trouwens Emiel Goelen tegen, die in het doolhof van gangen nog steeds de uitgang zocht. Ik had meer geluk en vond mijn bestemming. Na de openingswoorden door Jean Philip de Tender (directeur televisie VRT) en Peter Saerens (uitgeverij Lannoo) mochten de drie auteurs elk om beurt het woord nemen. De centrale boodschap is dat storytelling meer is dan beeldgrammatica, maar het nadenken wat je met beelden wil vertellen.



Er bestaan ontelbare definities om storytelling te definiëren. Volgens co-auteur Tom Rumes, is het voornamelijk cruciaal een goed onderwerp te hebben én een bijhorende frisse invalshoek te vinden. Twee belangrijke bijkomende ingrediënten zijn bovendien goesting hebben om iets te vertellen en durven de structuur/format te veranderen. Journalisten moeten elk jaar vaak dezelde onderwerpen brengen (eerste schooldag, eerste terrasjesdag, Kerstmis, etc) en qua creativiteit lijkt het vaak op eenheidsworst uit de Aldi. Waarom eens niet afwijken van het clichépad? Wie bijvoorbeeld een reportage moet draaien over de voedselbank heeft de neiging om de typische protagonisten te filmen: een bezoeker, een hulpverlener en iemand van de overheid. Het geheel wordt samen met wat sfeerbeelden in de mixer gestoken en klaar is kees. Waarom niet een lange rij wachtenden filmen en enkel een voice-over hanteren die iets meer vertelt over de hulpbehoeftigen [video]?

Een ander mooi voorbeeld is dat van The New-York Times, die anti-moslimpredikant Terry Jones op een aparte manier in beeld bracht.



Tijdens de presentatie vuurde Tom Rumes nog een aantal woorden af op het publiek die de grenzen van de traditionele storytelling moeten verleggen. Heeft u al gehoord van immersion journalism, automated journalism, newsjacking, mobile journalism of news gamification zoals Endgame syria. Nee? Hoog tijd dat je de blog van How to story in de gaten houdt en het boek van A tot Z doorneemt. Of zoals mijn goede vriend Emiel Goelen zou zeggen: "U leest toch ook?"



Matthieu van den Bogaert
redacteur Marketing Update

Sabam: Onbekend maakt onbemind

Als ik zou vragen om de auteursrechtenorganisatie Sabam te vergelijken met een dier, dan vrees ik dat de vakjes geldwolf, aasgier en bezitterige kip met de gouden eieren vaak aangevinkt zouden worden. Sabam kampt bij een deel van de bevolking met een imagoprobleem dat door het VRT-programma Basta drie jaar geleden nog eens flink werd bevestigd (lees eveneens: Sabam int auteursrechten voor fictieve artiesten). Sabam is voor velen een synoniem voor kassa.

Ook als marketeer word je regelmatig geconfronteerd met deze organisatie: je organiseert een event waar een band optreedt, je monteert een reclameclip met beschermde muziek of je wil bijvoorbeeld gadgets maken met daarop het werk van een bepaalde kunstenaar. Bij al deze aangehaalde voorbeelden moet er een Sabam-belletje rinkelen.

Door hun allereerste participatie aan open bedrijvendag wil Sabam het imago oppoetsen en duidelijk maken wat ze eigenlijk doen. Onbekend maakt immers onbemind, ook bij mij. Afgelopen zondag ben ik dan ook speciaal naar Brussel gegaan om wat meer inzicht te verwerven in deze auteursrechten-organisatie. Vijf zaken die ik nog niet wist en die ik graag deel:

1. Alhoewel artistieke creativiteit even oud is als de mensheid zelf, gingen Europese landen pas in de 19e eeuw auteursrechten invoeren. In ons land is de wet van 22 maart 1886 de eerste wet die creatief werk wettelijk beschermt. De wet van 30 juni 1994 betreffende het auteursrecht en naburige rechten is de basis van de huidige auteursrechtregeling.

2. Sabam kent zijn wortels reeds in 1920 en droeg toen nog de naam Navea: Nationale vereniging voor auteursrechten. Deze vereniging waakt als een bonus pater familias over de auteursrechten van de aangesloten leden. Wist je dat er een vervaldatum zit op de termijn waarvoor een werk beschermd is? Deze bedraagt 70 jaar. Dat betekent dat je voor je videomontage zonder probleem muziek kan gebruiken van Beethoven of Mozart, maar dat je moet wachten tot 2050 tot je de muziek van John Lennon  kan hanteren zonder er een eurocent voor te betalen.

  

3. Het hoeft geen betoog dat Sabam regelmatig te kampen heeft met imagoproblemen. Om die reden werd in het verleden 'Sabam for culture" boven het doopvont gehouden.

"SABAM CULTUUR werd opgericht in 1981 en heeft als doel de promotie, verspreiding, ontwikkeling, bescherming en verdediging van het SABAM repertoire in alle vormen, zowel in België als in het buitenland."

  

4. Wanneer je als marketeer zonder toestemming beschermd materiaal hanteert zal het excuus "Wir haben es nicht gewusst" niet helpen. Sabam doet genoeg inspanningen om het belang van auteursrechten onder de aandacht te brengen. Ze zijn actief op social media, hebben genoeg content op hun website en hebben onlangs nog een animated videoclip gepubliceerd om hun werking in de verf te zetten. lees ook de blogpost: "F*CK #SABAM, 1 jaar community management" van de voormalige Community manager van Sabam.

5. Ook bij Sabam staat de digitale klok niet stil. Ze zijn druk bezig aan de ontwikkeling van een soort blackbox die geplaatst wordt op events. Deze tool werkt als een soort Shazam en kan automatisch de gespeelde playlist samenstellen zodat de desbetreffende (en aangesloten) artiesten correct vergoed kunnen worden.

Matthieu van den Bogaert
Redacteur Marketing Update